W micie założycielskim jest od początku wszystko co trzeba: powstanie życia na Ziemi, wyłonienie się ludzi ze świata zwierząt, w tym rasy słowiańskiej ze sobie właściwą mentalnością agrarną. Przy czym Szukalski stoi na gruncie współczesnej wiedzy, lokując powstanie życia w wodzie zasilanej ciepłem słonecznym, i ewolucję zwierząt przed powstaniem ludzi. Mit początku, w swojej symbolice, każe pamiętać ludziom o przyrodniczych korzeniach, wspólnej historii ze zwierzętami, a w szczególności Słowianom o wykształceniu się ich kultury i cywilizacji rolniczej wśród podmokłych łąk i bagien.

ŚwiatOwid Szukalskiego nie jest bogiem w znaczeniu teistycznym natomiast urządzeniem całkowicie wirtualnym, co jest na kartach dramatu o Kraku ukazane bez stosowania, powstałej pół wieku po napisaniu dzieła, terminologii teorii systemów. ŚwiatOwid jest bowiem ideą jedności Słowian, odzywającą się w ludach "wielkimi odłomami", oraz "małymi okruchami" w sercach szlachetnych jednostek. Taki wirtualny bóg żyje, jeżeli posiada cechy podmiotu, tj. w sensie kartezjańskim zdolność do wpływania na rzeczywistość, a to wymaga, by idea, którą niesie była żywą w ludziach. Filozoficzny aspekt podmiotowości konstruowanego boga jest tu spełniony. ŚwiatOwid nie jest tylko jakąś wąską ideą, ale jak przystało na (wirtualnego, a więc prawdziwego) boga jest nośnikiem całej kultury słowiańskiej łącznie z kulturą materialną, czyli obejmuje swoją duchowością wszystkie aspekty życia. ŚwiatOwid jest zakorzeniony w przyrodzie i w ludzkich losach, a więc nawet całkowicie zapomniany (umarły) może ożyć na nowo, odrodzić się z tej samej przyrody i żyjących w niej ludzi, to różni go od bogów zakorzenionych w abstrakcji, którzy umierają bezpowrotnie, kiedy przestają być obecni jako podmiot w ludzkich umysłach.

Wszystkie postacie i sytuacje w dramacie mają znaczenie symboliczne, natomiast dla konstruktu duchowości, a więc i religii ważne są: Bajbajoc, będący symbolem dziedzictwa kulturowego - wspólnego dla wszystkich Słowian, stąd nie zna on kraju swojego pochodzenia; Ludola - symbolem doli ludów słowiańskich,pełnego ciężkiej pracy, dającej siłę duszy (żelaznej , bo taką wykuwa Ludola), ale przy tym nieszczęśliwego; Gniewatra, co wybucha płomieniami gniewu na krzywdę Młodzi sławiańskiej; Bogobrzęd, czyli zbiorowe emocje nadające rangę świętości zarówno treściom duchowości jak i ważnym wydarzeniom życia człowieka; Bogorły, jako pamięć o bohaterach, którzy dokonali swoim życiem wielkich i trwałych dla kultury czynów, a także i Smok, który poprzez wzbudzanie lęków zniewala lud do ulegania przeciwnościom losu miast im się przeciwstawiać.

Smok działa nie tylko poprzez wzbudzanie lęku, ale też zwodzi ideą swojej potęgi i zaszczytem służenia jej. Fałszywe ścieżki kultury za jego podszeptami mamią najlepszych z ludu, by za cenę krótkiego okresu komfortu i poczuwania się elitą doznać tragedii zatraty osobowości, czyli pożarcia przez smoka. Oba aspekty smoka są aktualne i dziś, choć zmieniają się źródła generowanych lęków i zwodnicze idee prowadzące na manowce dającym się uwieść ich blichtrowi.

Religia skonstruowana przez Szukalskiego wypełnia wszystkie wymiary duchowości. Jest tu i konkretna tożsamość, zanurzona w przyrodzie oraz mentalności agrarnej, jest system wartości oparty na służeniu rozwojowi społeczno-kulturowemu, są też zarysowane kierunku poszukiwań transgresji, zarówno w aspekcie kształtowania osobowości jak i programu dla rozwoju kultury i cywilizacji. Jest też sakralizacja dokonań kulturowych, heroizmu życia, rozwoju świadomości. Jest też i program transformacji kulturowej, ciągłej transformacji chroniącej przed zapadaniem w starczość dusz, i niebezpieczeństwem nierozpoznania nowych kierunków w których należy podążać.

Wszystkie aspekty wirtualnego świata Szukalskiego to już nie system znaków odnoszcących się tyko do siebie samych, to symbole, które możemy i mamy odnaleźć w naszym życiu. Jawnie każe zebranym na Chełmowej Górze, poszukiwać i zabijać Smoki dręczące ich ludy. Ukryte lęki bowiem, tak charakterystyczne dla naszej epoki, to efekt poddania się zniewoleniu i akceptacji niefortunnej przestrzeni symbolicznej jaką zgotowała nam współczesność. Szukalski pokazuje jak można zbudować przestrzeń symboliczną taką, która będzie źródłem radości życia i wyzwaniem do realizacji wielkich zadań, jakim jest np. u niego odbudowa jedności Słowian. Opowieść o Kraku jawi się więc jako przepis na dokonywanie przemian kulturowych i budowę systemu religijnego, niekoniecznie w kształcie przewidzianym przez epikę dramatu. Przepis ten bowiem operuje symbolami, których treść ma być wypełniona stosownie do miejsca i czasu w których ma być on realizowany. Skonkretyzowane są jedynie ogólne ramy projektu, jak: wirtualność całego obszaru religii i duchowości, sieciowa - funkcjonalna, a nie strukturalna organizacja społeczeństwa, społeczna kontrola przestrzeni symbolicznej. Świat ten nie może więc być zrealizowany wszędzie, np. w kulturze zachodniej, gdyż nie znajdzzie tam odwołań do obecnych w ludziach przeświadczeń, co do istoty świata i człowieka. Kilka lat poźniej od Szukalskiego piszący Tolkien, dał obraz Śródziemia jako kultury strukturalnej, z transcendencją typu metafizycznego, obliczony jedynie na trwanie, nie rozwój, a zatem mogą w nim zachodzić jedynie wydarzenia. Tolkien zatrzymał się więc razem z kulturą Zachodu, natomiast Szukalski dał wizję przełamania atrofii w jakiej znalazła się kultura po klęsce mitu nowoczesności.

Szukalski uwodzi nas swoją wizją religii, uwodzi w sensie baudrillardowskim, tj. przeciwstawiając ją powszechnie panującej histerii. Pytanie, czy damy się mu uwieść? Istniejące kierunki czy grupy neopogańskie znajdują się jeszcze daleko poza jasną świadomością, że kultura stanowi symulakrum, a religia powinna stanowić wyzwanie duchowe, któremu trzeba dać się uwieść. Gotowość na wejście neopogaństwa na tę drogę jednak jest, i o niej świadczą choćby pozdrowienia słowami "Tum ja" przesyłane w mailach do Wydawnictwa przez zafascynowanych książką czytelników drugiego wydania "Kraka syna Ludoli" nie tylko z Polski ale i z innych słowiańskich krajów. Dryft idei odrodzenia neopogaństwa w kierunku zaproponowanym przez Szukalskiego, powodowany jest też przez coraz liczniejsze kontakty działaczy ruchów pogańskich i intelektualistów sprzyjających tej idei z różnych stron Słowiańszczyzny. Sama konieczność zaprezentowania własnych poglądów na ideę, znajdowania obszarów podobnego jej rozumienia, czy odmienności, zmusza do wejścia na poziom filozoficznej wirtualizacji poglądów religijnych i kształtów duchowości funkcjonujących w inaczej nieco ukształtowanej miejscowej tradycji.

Przebudowa tradycji określającej narrację tożsamościową to proces mocno już zaawansowany. Przede wszystkim rozmaite prawdy ustępują w niej miejsca wyborom dokonywanym z poznawanego coraz lepiej naszego dziedzictwa kulturowego, w tym dziedzictwa dawnej religii pogańskiej. Nowe treści nie przybierają jednak postaci nowej prawdy, jak to jeszcze miało miejsce w budowaniu tożsamości dyskursywnej, tylko postać obowiązywania właściwego tożsamości wirtualnej.

W powstającej tradycji wypracowuje się znaki i ich wzajemne odniesienia, co jest typowe dla symulakrów, natomiast w związku z tym, że znaki te pochodzą, czy są dołączane do dziedzictwa kulturowego, powstaje więc symulakrum narracji, łudząco podobne do narracji budowanej przez ciągłość rozwoju kulturowego, a różniące się od niego jedynie świadomością sztuczności procesu jej tworzenia. W tej świadomości leży wyższość narracji symulowanej od naturalnej - daje ona właściwą dla współczesności perspektywę patrzenia na kulturę jako na twór wirtualny, i zaniechanie stawiania ontologicznych pytań.

Nowa tożsamość poddawana jest jednak nieustannemu testowi doświadczania świata, i jest przez to doświadczanie modyfikowana. Nie zamyka się ona więc w samodeferecyjnym świecie znaków, natomiast zachodzi proces odnajdywania przez znaki symbolicznej treści doświadczenia, czyli odwrotny niż w przypadku wirtualizacji tożsamości. Koło zataczane jest jednak na wirtualnym piętrze obowiązywania, co dodaje do powstającej tradycji i konstruowanej narracji tożsamościowej świadomość zrozumienia jej miejsca w kulturze i oczywiście wirtualności całej kultury. Dlatego też, dla podkreślenia jakościowo różnego charakteru nowej tożsamości celowe jest określenie jej nowym terminem np. tożsamość konstruktywna. Termin ten nie tylko podkreśla fakt, że tożsamość taka powstaje jako świadomie budowany konstrukt duchowy, ale też sugeruje związek z nie przywoływanym w tej pracy konstruktywizmem zwłaszcza w jego systemowej odmianie. Jawne przywołanie tego związku czyniłoby jednak nieodzowną dyskusję z konstruktywizmem, ze względu na nieadekwatność niektórych jego tez, szczególnie w luhmannowskim wydaniu, na co brak miejsca w niniejszym opracowaniu.

Tożsamość to jednak tylko jeden z elementów duchowości. Do zbudowania nowej kultury (w tym religii) opartej na tej tożsamości potrzebne jest wykształcenie się pozostałych wymiarów duchowości, tj. układu odniesienia i transgresji. Proces ten powoli postępuje, w tym kierunku podąża wiele myśli zarówno z kręgu ruchów neopogańskich, organizacji kulturalnych, jak i z intelektualnej refleksji społeczno kulturowej.

Wymiana paradygmatu z prawdy na obowiązywanie wymaga przepracowania całej humanistyki, zarówno w kierunku wypracowania nowej metodologii dostosowanej do jakościowo innej perspektywy poznawczej jak i w stronę poszukiwania nowych kształtów życia społecznego.

Dyskusja wokół wymiany paradygmatu rozpoczyna się i trwać jeszcze będzie przez jakiś czas koncentrując się wokół treści i pojęć, a jako taka wpisuje się dobrze we współczesność, gdzie przestrzeń symboliczna okazuje się najważniejsza, ważniejsza niż triumfujące do niedawna cywilizacja przemysłowa i ekonomia.

Dokonania w przestrzeni symbolicznej podporządkowują sobie cywilizację i to jest naturalnym rozwojem kultury.